Drodzy Fani,

Wybaczcie, że znów „zmuszam” Was do pracy, ale zdrowie jest tego warte. Natura nie lubi próżni i ciągle udostępnia nam swoje dary. Na zmianę jednych roślin przychodzą następne i każda z nich ma w sobie właściwości zdrowotne. Oprócz mniszka możemy zbierać pokrzywę, krwawnik, babkę itp., ale nie będę o tym pisać, bo informacji o tych roślinach jest w sieci sporo. Chciałbym Wam przypomnieć o właściwościach igliwia i pędów sosny.

O dobroczynnych właściwościach zdrowotnych drzew iglastych nie ma sensu długo opowiadać, bo wszyscy o nich wiedzą. Nie przypadkiem, wiele ośrodków leczniczych znajduje się w lasach sosnowych, ponieważ  powietrze, wypełnione zapachem żywicy i sosnowych olejków eterycznych jak również fitoncydami (związkami o działaniu bakterio i grzybobójczym) oddziałuje leczniczo na cały organizm: „dezynfekuje” układ oddechowy, wzmacnia odporność, obniża napięcie nerwowe itp. itd. W naturze nie ma przypadków – właśnie iglakom nadała ona możliwość „służenia” człowiekowi witaminami, minerałami i wieloma innymi życiodajnymi składnikami w ciągu całego roku. Igliwie pod względem zawartości witaminy C może konkurować z owocami dzikiej róży i czarnej porzeczki. W odróżnieniu od swojego syntetycznego sobowtóra (kwasu L-askorbinowego) witamina C w składzie igliwia jest „wsparta” witaminami A, K, grupy B, makro i mikroelementami – fosforem, potasem, magnezem, żelazem, miedzą, cynkiem a także fitoestrogenami, flawanoidami, olejkami eterycznymi – to wszystko powoduje, że kiedy składniki te przedostają się do organizmu to znacznie polepszają pracę układu krążenia, organów oddychania, wzmacniają odporność, wygląd cery, włosów, paznokci, a dzięki zawartości witaminy A znacznie polepszają wzrok. Co ciekawe, w okresie letnim, w igliwiu najwięcej jest minerałów, olejków eterycznych, bioflawonoidów i fitoestrogenów, a zimą  więcej witaminy C. Mam nadzieję, że pamiętacie moją radę, aby spożywać  warzywa i owoce w okresie (sezonie), kiedy dojrzewają, bo spożycie sztucznie uprawianych ogórków, pomidorów, sałaty itp. w okresie zimowym, jest jakby nie było, sprzeczne z zasadami natury i pracą naszego układu pokarmowego, ponieważ „moc” enzymów trawiennych w okresie letnim i zimowym jest różna. Człowiek jest częścią natury, wiec musi żyć według jej zasad. Niestety większość osób nie bierze tego po uwagę i są „zaskoczone”, dlaczego mają refluks, wrzody żołądka, cukrzycę i zespół jelita drażliwego.   

Herbata z igliwia sosny

Herbatę z igliwia sosny możemy pić przez cały rok. Jest to idealne źródło m.in. witaminy C (szczególnie w okresie zimowym).

Sposób przygotowania:

Garść igliwia przemyć pod zimną wodą, odciąć końcówki w miejscu gdzie stykają się z gałązką. Drobno pokroić (nożyczkami), lekko rozgnieść, wsypać do garnuszka i zalać wrzątkiem. Zaparzać przez 15 minut. Następnie odcedzić i pić. Jako dodatku, możemy użyć miodu, wysuszonej skórki cytryny, pomarańczy lub różne przyprawy wg upodobań (np. imbir itp.) Herbatka z igliwia jest wskazana przy uporczywym kaszlu, zapaleniu gardła, chorobach nerek i pęcherza moczowego, układu krążenia i jako biostymulator, który znacząco wzmacnia pracę układu odpornościowego.

Syrop z igliwia sosny

Sposób przygotowania:

Igliwie umyć pod zimną wodą, osuszyć, drobno pokroić i rozgnieść. Włożyć do słoiczka (np. 0,5L) do ¾ jego zawartości. Przesypać cukrem (1-1,5 szklanki). Postawić słoik w ciemnym miejscu na 2-3 tygodnie i co jakiś czas wstrząsać. Następnie odcedzić i wlać do innego naczynia. Zimą, w okresie przeziębień syrop może być bardzo przydatny. Czasami można spotkać przepis, w którym radzą słoik z igliwiem trzymać na słońcu. Możemy tak robić, ale trzeba wiedzieć, że witamina A „nie lubi” promieni słonecznych, a więc możemy stracić znaczną jej część (około 30%).

***Może również powstać pytanie: dlaczego używamy cukru, przecież szkodzi? Owszem, jest niebezpieczny, kiedy jest w składzie słodkich napojów, ciasteczek, tortów, cukierków natomiast w igliwiu znajdują się makro i mikroelementy, bioflawonoidy, które neutralizują „szkodliwe” działanie cukru (o tym pisałem w książkach, w przepisie: „jak z cukru – wroga, zrobić cukier - przyjaciela”)***

Podaję również przepis na konfiturę i „miód” z młodych pędów sosny. Wiem, że miód potrafią wytworzyć tylko pszczoły, ale będę używał tego określenia (mam nadzieję, że pszczółki mi to wybaczą J). Miód i dżem z pędów sosny jest nie tylko smaczny, ale i ma właściwości lecznicze, szczególnie dla osób z chronicznymi chorobami układu oddechowego. Pomaga również przy grypie, zapaleniu gardła i wszystkich chorobach typu „przeziębienie”. Pędy sosny mają podobny skład, co igliwie a dodatkowo wzbogacone są witaminą P, cynkiem i fitoestrogenami.

Dżem z młodych pędów sosny

Młode pędy  wyrastają z centralnej części pączków sosny i przypominają postawioną do góry świecę. Pędy można gotować w całości lub pokrojone na części. Najlepiej stosować pędy o długości od 5 do 20 cm.

 Składniki:

- 1kg młodych pędów sosny

- 1,2-1,5 kg cukru.

- 1-1,3L wody

- sok z jednej cytryny

Sposób przygotowania:

Pędy sosny umyć pod zimną wodą (radzę drobno pokroić), włożyć do szerokiego garnka, zasypać cukrem i odstawić na 8-12 godzin pod przykryciem (w temperaturze pokojowej). Następnie dolać 1L – 1,3L przegotowanej wody, aby pędy były przykryte wodą. Doprowadzić do wrzenia, zmniejszyć ogień i gotować przez 10 minut. Garnek zdjąć z pieca i odstawić jeszcze raz na 6-8 godzin. Po upływie tego czasu zawartość garnka ponownie podgrzać, doprowadzić do wrzenia i dalej, gotować na małym ogniu przez 10 minut. Odstawić do wystygnięcia. Następnie dodać sok z jednej cytryny i lekko wymieszać. Przełożyć do słoika. Przechowywać w chłodnym, ciemnym miejscu.

Miód z młodych pędów sosny.

Składniki:

- 0,5kg młodych pędów sosny

- 1L wody

- cukier

Sposób przygotowania:

Pędy sosny (tym razem można użyć w całości) wsypać do garnuszka, zalać przegotowaną wodą, doprowadzić do wrzenia i gotować na małym ogniu 20-25 minut. Odstawić pod przykryciem na 24 godziny. Później wywar odcedzić, dodać do niego cukier w proporcji: jedna część wywaru, dwie części cukru. Następnie gotować na małym ogniu dopóki cukier całkowicie się nie rozpuści a wywar nie zacznie gęstnieć. Zdjąć z pieca, ostudzić, dodać sok z 1 lub 2 cytryn (przefiltrowany przez sitko). Przelać do słoika. Przechowywać w lodówce.

Zastosowanie:

Dżem i miód z pędów sosny są wskazane nie tylko w profilaktyce chorób układu oddechowego, ale również układu pokarmowego. Ich zaleta polega na tym, że mogą być stosowane u dzieci (z podobnymi dolegliwościami). Należy wtedy zmniejszyć dawkę do 1-3 łyżeczek na dobę. Dżem i miód posiadają właściwości przeciwzapalne, antywirusowe, moczopędne, żółciopędne, oczyszczają krew i wzmacniają pracę układu immunologicznego.

Uwaga! Kobiety w ciąży powinny zachować ostrożność! Decyzję o spożyciu miodu lub dżemu należy skonsultować z lekarzem.

Życzę zdrowia,

Michał Tombak

Admin: W zeszłym roku, po zamieszczeniu na Facebooku postu z przepisem na wywar z igliwia, otrzymaliśmy następujący komentarz, cytuję: 
"Ale nawet, jeżeli igliwie ma dużo wit. C, to poprzez gotowanie zostanie ona zniszczona, więc nie bardzo widzę sens tej mikstury" koniec cytatu.

Odpowiedź Michała Tombaka:

Moi drodzy, jeśli nasi przodkowie stosowali te przepisy to uważam, że warto im zaufać. Owszem, długotrwała obróbka termiczna niszczy  witaminę C, o 10-20% ale przeważnie w warzywach, bo część witaminy C „przechodzi” z nich do wywaru.  Natomiast w przypadku wyrobów z igliwia, jest odwrotnie. Po gotowaniu wyrzucamy igły lub pędy a witamina C pozostaje w wywarze. Częściową utratę witaminy C spowodowaną obróbką cieplną rekompensujemy sokiem z cytryny, który przy okazji spełnia rolę antyoksydantu.